zieleroerselen en gedachtespinsels
nooit leeg, mijn hoofd
ik denk altijd wel ergens aan
ik vraag wel eens aan iemand die even stil voor zich uit kijkt
waar denk je aan
oh.. niks eigenlijk..
en ik kan me dat niet zo goed voorstellen
kun je aan niks denken?
volgens mij niet..
en zeker als ik dingen heb meegemaakt die emotioneel belasten ofzo
deftig benoemd hihi
maar ik bedoel onenigheden enzo
of
erge dingen die er op de wereld gebeuren
of
het alphaweekend laatst
of
dingen die ik over andere mensen hoor en die ik niet snap
überhaupt het feit dat ik dingen niet snap!
dat ebt nog heul lang na in mijn hoofd
ik wik en ik weeg en ik draai en ik denk
moe word je er soms van haha
alpha
als ik nu een appel pak: hoe zàt het nou ook weer met dat appeltje?
en dagenlang gedacht: wat jammer dat ik niet durfde
mja
niet in het midden willen staan
nou ja zitten
maar ook: eng.. want wat gaat er dan gebeuren?
met mij?
ik wil het wel en ik wil het niet.. of toch wel?
daarentegen voel ik sowieso dat er aan me gewerkt wordt
en op de àvonden van de alpha buitelen er zóveel gedachten door mijn hoofd
ik luister
ik wik en ik weeg en ik draai en ik denk
en ga met een vol hoofd naar huis
muziek
getallen
woorden
songteksten
alles triggert een connectie
goodnight saigon op de radio..
en ik zie met een dikke keel die jonge gastjes vol vertrouwen naar vietnam vertrekken
en kapot gemaakt worden daar
and we will all go down together
brr
wat een zinloos gedoe toch altijd, oorlog
of
bij het op volgorde leggen van documenten het getal 01492 tegenkomen
columbus.. amerika.. wat een moed..
en indianen die eigenlijk geen indianen horen te heten
never a dull moment dus eigenlijk
soms denk ik
hoe komt dat nou?
misschien wel omdat ik nooit heb kunnen delen wat me bezighield
als kind niet
als puber niet
en ook in mijn volwassen leven niet
geen luisterende oren enzo
en nu ben ik het misschien wel een beetje verleerd
nu dat die oren er wel zijn, van verschillende kanten
ik ben het niet meer gewend
denk er niet aan dat het kan
ben ik nou de enige die zo is?
of hebben anderen dat ook?
dat geeft wel soms eens een eenzaam gevoel
tussen alle mensen
maar ook dat went
en eerlijk is eerlijk:
het heeft ook ontegenzeggelijk voordelen!
ik vind het absoluut niet erg om ergens alleen naar toe te moeten
naar een stad of naar een museum of een beurs
nieuwe (of oude) dingen bekijken
marktje doen
tuurlijk: samen is leuker, gezelliger
maar alléén is beslist geen probleem!
slenteren
kijken
opnemen
en denkerdedenk
ben ik nou de enige die zo is?
of hebben anderen dat ook?
nooit leeg, mijn hoofd
ik denk altijd wel ergens aan
ik vraag wel eens aan iemand die even stil voor zich uit kijkt
waar denk je aan
oh.. niks eigenlijk..
en ik kan me dat niet zo goed voorstellen
kun je aan niks denken?
volgens mij niet..
en zeker als ik dingen heb meegemaakt die emotioneel belasten ofzo
deftig benoemd hihi
maar ik bedoel onenigheden enzo
of
erge dingen die er op de wereld gebeuren
of
het alphaweekend laatst
of
dingen die ik over andere mensen hoor en die ik niet snap
überhaupt het feit dat ik dingen niet snap!
dat ebt nog heul lang na in mijn hoofd
ik wik en ik weeg en ik draai en ik denk
moe word je er soms van haha
alpha
als ik nu een appel pak: hoe zàt het nou ook weer met dat appeltje?
en dagenlang gedacht: wat jammer dat ik niet durfde
mja
niet in het midden willen staan
nou ja zitten
maar ook: eng.. want wat gaat er dan gebeuren?
met mij?
ik wil het wel en ik wil het niet.. of toch wel?
daarentegen voel ik sowieso dat er aan me gewerkt wordt
en op de àvonden van de alpha buitelen er zóveel gedachten door mijn hoofd
ik luister
ik wik en ik weeg en ik draai en ik denk
en ga met een vol hoofd naar huis
muziek
getallen
woorden
songteksten
alles triggert een connectie
goodnight saigon op de radio..
en ik zie met een dikke keel die jonge gastjes vol vertrouwen naar vietnam vertrekken
en kapot gemaakt worden daar
and we will all go down together
brr
wat een zinloos gedoe toch altijd, oorlog
of
bij het op volgorde leggen van documenten het getal 01492 tegenkomen
columbus.. amerika.. wat een moed..
en indianen die eigenlijk geen indianen horen te heten
never a dull moment dus eigenlijk
soms denk ik
hoe komt dat nou?
misschien wel omdat ik nooit heb kunnen delen wat me bezighield
als kind niet
als puber niet
en ook in mijn volwassen leven niet
geen luisterende oren enzo
en nu ben ik het misschien wel een beetje verleerd
nu dat die oren er wel zijn, van verschillende kanten
ik ben het niet meer gewend
denk er niet aan dat het kan
ben ik nou de enige die zo is?
of hebben anderen dat ook?
dat geeft wel soms eens een eenzaam gevoel
tussen alle mensen
maar ook dat went
en eerlijk is eerlijk:
het heeft ook ontegenzeggelijk voordelen!
ik vind het absoluut niet erg om ergens alleen naar toe te moeten
naar een stad of naar een museum of een beurs
nieuwe (of oude) dingen bekijken
marktje doen
tuurlijk: samen is leuker, gezelliger
maar alléén is beslist geen probleem!
slenteren
kijken
opnemen
en denkerdedenk
ben ik nou de enige die zo is?
of hebben anderen dat ook?
